Nostalgiczna - zarówno, jeśli chodzi o formę filmową, jak i treść - wyprawa Pala Sandora do lat dwudziestych naszego stulecia. Jest 1924 rok. Na przedmieściach Budapesztu mieszka Ede Minarik - fanatyczny miłośnik futbolu. Ede ma własną drużynę, w której jest zakochany. Niestety, czasy są trudne. Inflacja i kryzys powodują, że bohater doprowadza pralnię, z której żyje, do bankructwa, wszystkie pieniądze przeznaczając na swoje hobby. Nie pozostaje to bez wpływu na jego stosunki z żoną. Ale dla Ede nic się nie liczy poza ową jedenastką biednych chłopaków z przedmieścia, niezgrabnych i zagubionych, trochę tak, jak on sam. Dobrym piłkarzem jest jedynie bramkarz Peter, który - świadomy swej klasy - żąda pieniędzy, przynajmniej na bilety tramwajowe... Kolejne perypetie Minarika i jego drużyny doprowadzają go do podejrzanych interesów, sprzedaży prawoskrzydłowego i wreszcie do utraty Petera. Film został odebrany nie tylko jako staromodna opowieść o pasji i zmaganiach piłkarskich, ale także jako przypowieść o potrzebie współpracy, o swoistym solidaryzmie społecznym. Dla oddania atmosfery "dawnych, dobrych czasów" Pal Sandor użył w tej opowieści środki wyrazu znane z filmu niemego czy klasycznej burleski.