Dla potrzeb "10" Kiarostami zamontował na desce rozdzielczej samochodu cyfrową kamerę. W dziesięciu oddzielnych sekwencjach, zróżnicowanych pod względem długości, kręconych bez cięć, nagrywa po prostu to, co widzi i słyszy kamera; w niektórych scenach jest ona skierowana na zamożną kobietę w średnim wieku prowadzącą samochód, w innych - na pasażera. W rozbudowanej pierwszej scenie widzimy jej młodego syna, który nie zapomniał matce tego, że rozwiodła się z jego ojcem i wyszła za mężczyznę, którego on nie lubi. Po tej niezwykłej rozmowie - matki w tej scenie nie widać - następują sekwencje przejazdu ulicami miasta z innymi kobietami. Konwersacja z każdą z nich stanowi jeden z 10 segmentów filmu. Najpierw, o problemach z synem, kobieta rozmawia z krewną, ale kolejne dialogi mogą odbywać się z ludźmi sobie obcymi: rozmawia ze starą kobietą udającą się na modlitwę do mauzoleum, albo z prostytutką, którą z zaciekawieniem wypytuje o miłość i seks. Kiarostami powoli, konsekwentnie buduje portret; nie tylko portret kobiety i jej problemów rodzinnych, lecz całego społeczeństwa, w którym kobiety usiłują odnaleźć swój głos.