Dwunastoletnia Madelief dowiaduje się o śmierci babci. Razem z matką uczestniczy w ceremonii pogrzebu. Powrót do domu dziadków wywołuje wspomnienia. Dziewczynka próbuje znaleźć odpowiedź na pytania, których dotąd sobie nie stawiała. Owiany tajemnicą letni domek otwiera przed nią nieznany świat. W miejscu, do którego zmarła broniła dostępu, Madelief odnajduje ślady jej obecności. Poznaje marzenia, gorycz niespełnienia i samotność babci, szukającej szczęścia w ścianach samotni. Magia miesza się z rzeczywistością, świat realny ze światem wyobraźni. Wyryte nożem rysy na stole to kraty więzienia, symbol życia zamkniętego w ramach codzienności. Retrospekcje dziadka i mamy Madelief pozwalają żyjącym zrozumieć surową postawę babci. Odtwarzają we wspomnieniach obraz kobiety żyjącej w świecie szalonych marzeń, odbierającej świat w całej jego jaskrawości i bogactwie. Kierującej się emocjami i zbuntowanej przeciwko konwenansom. Nierozumianej przez innych, odtrąconej i nieszczęśliwej. Spotkanie w rodzinnym gronie każe spojrzeć na przeszłość z dystansu.