Nilton i Fernando są pilotami samolotów obsługujących obszar Amazonii – jedno z niewielu miejsc na świecie, gdzie wciąż istnieją tereny nietknięte ludzką stopą. Pozornie wiele ich różni: jeden to poważny ojciec rodziny, wielbiciel Claude’a Levi-Straussa; drugi to wolny ptak, zapatrzony w wujka – niegdyś potężnego handlarza kokainą. Łączy ich miłość do wykonywanego zawodu – twierdzą, że tylko w powietrzu czują się naprawdę wolni. Obserwując wraz z nimi porażająco piękne pejzaże, można zrozumieć ludzi, którzy utrzymują, że Amazonia to świat, jakim stworzył go Bóg. Jednak pomimo bajkowego sztafażu, autorom udaje się uniknąć kiczowatej poetyki National Geographic. Umiejętnie balansują między poezją a realizmem. W narracji przenikają się wątki Ikara i pradawnych indiańskich legend. Twórcy filmu towarzyszą obu pilotom przez długi czas. Nilton i Fernando żyją w bardzo specyficznym środowisku – jego obserwacja jest równie zajmująca, jak podziwianie cudów natury. Niegdyś głównym źródłem dochodów właścicieli i pilotów amazońskich awionetek był handel narkotykami i coś z owej niepojącej atmosfery pozostało do dziś. Niepewność jutra, niskie zarobki, przemoc na ulicach, ludowa wiara w bóstwa rzek, codzienne balansowanie na granicy życia i śmierci. Piloci przewożą pocztę do zagubionych w puszczy indiańskich wiosek, ciała zmarłych oraz prostytutki obsługujące robotników w zagubionych na końcu świata szemranych kopalniach złota. Nie zadają zbędnych pytań, milcząco akceptując niepisane prawa rządzące społecznością „ludzi rzeki”. Często sami padają ofiarą przemocy – dotyczy to także Niltona i Fernando, którzy pewnego dnia zabierają na pokład dwóch bandytów…