Opinia publiczna i krytycy chwalą niemal jednogłośnie film montażowy Waltera Ruttmanna "Berlin: Symfonia wielkiego miasta". Uważa się go za wyraz nowej rzeczowości - kierunku w sztuce, którego zwolennicy zmierzają do penetracji "autentycznego życia". Dzięki temu filmowi Ruttmann stał się obok Hansa Richtera głównym reprezentantem niemieckiej awangardy filmowej. Pierwszy pełnometrażowy film Rottmanna dokumentuje 24 godziny powszedniego dnia w Berlinie. Podczas realizacji operatorzy pracowali niekiedy ukrytymi kamerami, by zarejestrować sceny nasycone autentyzmem. Następnie zdjęcia zostały zmontowane, korzystając po części z techniki nakładania. Ilustrowany muzyką Edmunda Meisela, fascynujący niepokornym rytmem obrazów, powstał portret Berlina, jako nowoczesnej, pulsującej życiem metropolii.