Edward Weston był jednym z najwybitniejszych twórców amerykańskiej fotografii pierwszej połowy XX wieku. Początkowo zafascynowany piktorializmem, w latach 20. porzucił go na rzecz "czystej fotografii", stając się jednym z pionierów nowego stylu.  Twierdził, że aparat ma unikalną właściwość przekładania rzeczywistości na papier, uchwycenia konkretnego miejsca i czasu. W równym stopniu co ciała nagich modelek interesowały go nadmorskie skały, muszle i formy roślinne. Zarówno w naturze, jak i w ludzkim ciele odnajdywał fascynującą grę kątów, delikatną modernistyczną linię, frapującą fakturę. Jako artysta cały czas wzbogacał swój warsztat. Gdy mekką amerykańskiej bohemy w latach 20. był Paryż, on wybrał się do Meksyku, gdzie, współpracując m.in. z Fridą Kahlo i Diego Riverą, zyskał nową, bardziej sensualną perspektywę rejestrowania rzeczywistości. W latach 30. był u szczytu sławy, a jego prace, wyróżniające się ostrością obrazu i skupieniem na detalu, wyprzedzały ówczesne trendy, lansujące miękką, zamgloną fotografię. W filmie o życiu Westona opowiada jego wieloletnia partnerka Charis Wilson. Gdy poznali się w 1934 roku, on był uznanym artystą, a ona nastolatką czerpiącą pełnymi garściami z życia kalifornijskiej bohemy. Dziś 90-letnia staruszka opowiada ze swadą, humorem i odrobiną nostalgii o najpiękniejszych latach swego życia. Jej nagie portrety to osobny rozdział w dziele Westona. To historia ich 12-letniego związku zaklęta w celuloidowy papier. Fascynacja naturalną cielesnością, mieszaniną niewinności i wyuzdania współgra z wielkim tematem Westona - naturą. To, że historię artysty opowiada jego partnerka i współpracownica, ujawnia nowe treści. Jesteśmy świadkami tego, jak Charis - początkowo tylko modelka i obiekt artystycznej fascynacji - staje się muz ą i współtwórcą. Widzimy jak artysta zmaga się z faktem, że przedmiot jego sztuki staje się niezależnym podmiotem. Pada pytanie, czy po dwóch stronach obiektywu może panować równowaga sił? W połowie lat 30. artysta dostał stypendium Guggenheima (po raz pie rwszy przyznane fotografowi), które pozwoliło Edwardowi i Charis przez dwa lata podróżować po mitycznym zachodzie Stanów Zjednoczonych. Sfotografowane przez Westona formy geologiczne przerosły w swoim niejednoznacznym pięknie wszelkie dzieła wyobraźni surrealistów. Jego techniczna doskonałość i umiejętność wydobycia ze świata natury jego niezgłębionej tajemnicy zapewniła mu miejsce w historii fotografii. "Inteligentna nagość" to intrygująca wariacja na klasyczny temat i kolejna próba odpowiedzi na odwieczne pytanie: czy Pigmalion może znaleźć szczęście z Galateą?