Peryferie Chin, jałowa przestrzeń pustoszona piaskowymi burzami i testami nuklearnymi. Niedobór wody, brak pracy. Mieszkańcy, by przeżyć, sprzedają krew w prowizorycznych stacjach. Także Xiaolin, by utrzymać rodzinę, ignoruje tabu handlu własnym ciałem i ryzyko zakażeń. Surowa forma filmu współgra z desperacją bohaterów: długie ujęcia wydobywają z przestrzeni nieokreśloną grozę, czarno-białe obrazy codzienności budzą skojarzenia z poetyką Bressona. Krajobraz jest tu równoprawnym bohaterem, eksploatowanym przez przemysł tak, jak ludzkie ciała wykorzystywane są przez dziki kapitalizm. Niezwykłą rolę pełni dźwięk: naturalistyczne odgłosy drażnią, a optymistyczne radiowe pogadanki stanowią groteskowy kontrapunkt fabuły.