Kaoru cierpi na bardzo rzadkie schorzenie - skórę pergaminową. Chorujący nie mogą wyjść na światło dzienne, gdyż po ekspozycji na promienie UV dochodzi do nieodwracalnych uszkodzeń DNA. Dziewczyna prowadzi więc życie zupełnie inne niż jej rówieśnice - nie uczęszcza do szkoły, śpi w dzień, a prawdziwe życie zaczyna w nocy. Wychodzi wtedy z domu ze swoją gitarą i śpiewa na placu naprzeciw stacji kolejowej. Gdy zbliża się godzina wschodu słońca, dziewczyna spieszy do domu. Codziennie rano przed zaśnięciem Kaoru przygląda się ze swojego okna pewnemu chłopakowi, który każdego dnia jeździ nad ocean ze swoimi przyjaciółmi. Pewnego dnia nastolatka przedstawia się chłopakowi. Zostają przyjaciółmi, jednak ona nie wspomina mu ani słowem o swojej chorobie.