Bohaterka Gaggero skazana jest na klęskę na wielu polach. Samotna, opuszczona przez męża i córkę, bez dochodów, nieatrakcyjna na rynku pracy, wreszcie - starzejąca się Beba próbuje poradzić sobie z coraz bardziej beznadziejną sytuacją. Przyzwyczajona do luksusu, nie pozbawiona osobistej dumy, za wszelką cenę pragnie zachować dawny status. Jednak każdy jej gest jest fikcyjny, podyktowany usilną chęcią obrony przed nieuchronną zmianą. Drugą obok Beby bohaterką filmu Gaggero jest jej wieloletnia służąca - Dora, z powodu finansowej katastrofy swojej pracodawczyni zmuszona odejść, by szukać innego zajęcia. Po trzydziestu latach, spędzonych na jednej posadzie, jest podobnie zagubiona. W dodatku prosty - zdawałoby się - oczywisty związek obu kobiet zaczyna się komplikować. Monolit dotychczasowej hierarchii ulega rozbiciu. Wyzwolone ze sztywnej konstrukcji wzajemnych zależności, stają ze sobą twarzą w twarz, niczym nie osłonięte. Zdolne do bezinteresownej pomocy, niejako potajemnie, bez słów uruchamiają w sobie pokłady współczucia i ciepła. Mimo wciąż podsycanej niepewności co do intencji obu bohaterek, Jorge Gaggero udaje się w klęsce i w podążającej za nią zmianie odnaleźć ludzki, pozytywny aspekt.