Elegijna historia rozpadającego się związku rozpisana na dwa nagie ciała i pustoszejący dom. W swoim pełnometrażowym debiucie argentyńska reżyserka Mónica Lairana ogranicza dialogi do minimum, opowiadając o końcu pewnej relacji. Przygląda się mężczyźnie i kobiecie, którzy próbują ratować, co się da ze wspólnie spędzonych lat: resztki dogasającego pożądania, wciąż łączącą ich czułość i zaufanie, a także wspomnienia zapisane w każdej rzeczy - włącznie z tytułowym łóżkiem - znajdującej się w domu, który znają jak siebie nawzajem. Wyjątkowo skupiony, szczery, momentami bolesny film Lairany podzielił publiczność na tegorocznym Berlinale, ale z pewnością jest kolejnym silnym kobiecym głosem z Argentyny. Za pomocą prostych środków reżyserce udaje się uchwycić coś bardzo uniwersalnego i podstawowego - dziwny stan, kiedy nie jest się już razem, ale jasne staje się też, że nigdy nie będzie się zupełnie oddzielnie.