Pyuupiru jest jednym z najgorętszych nazwisk na mapie japońskiej sztuki współczesnej. To nie tyle artysta, ile zjawisko. W centrum działań Pyuupiru jest jego/jej własne ciało, ale warto zaznaczyć, że jego/jej sztuka nie ogranicza się do serii operacji plastycznych transformujących ciało męskie w kobiece. Uwodzi w tej sztuce plątanina pozorów i napięć, pozbawiająca widza pewności co do tak (pozornie) oczywistych pojęć jak „męskość” czy „kobiecość”. Pyuupiru rozstawia genderową łamigłówkę, projektując przerysowane, mangowe kostiumy, tworząc figury włóczkowych gigantów we fluorescencyjnych kolorach czy serie fotograficznych autoportretów, na których jego płeć jest absolutnie nierozpoznawalna. Pyuupiru jest równocześnie twórcą i tworzywem, mężczyzną i kobietą, celebrytą szalejącym w tokijskich nocnych klubach i nieśmiałą, zagubioną duszą. Reżyser filmu, Daishi Matsunaga, śledził artystę z kamerą przez osiem lat, a portret, jaki tworzy swoim filmem, daleki jest od przeestetyzowanych, lecz konfrontacyjnych akcji Pyuupiru. Sztuka Pyuupiru jest obcesowa, głośna i jaskrawa, natomiast dzieło Matsunagi jest intymne, dyskretne i unikające tanich sensacji oraz skandalizującego voyeryzmu.