Chociaż Fini Straubinger jest głucha i niewidoma przez większość z 56 lat jej życia, decyduje się pomóc innym w podobnej sytuacji. Dokument Wernera Herzoga ukazuje konfrontacje bohaterki z otaczającym ją światem: jej lot małym, sportowym samolotem, wizytę w ZOO i ogrodzie botanicznym oraz inne, mniej lub bardziej niecodzienne dla kobiety wydarzenia. Kamera podąża za bohaterką filmu, śledzi jej poczynania. Kolejne epizody z jej życia oddzielone są fragmentami sentencji napisanymi zarówno przez Fini, jak i Herzoga. Te niemal poetyckie teksty wyrażają intencje reżysera, jakimi kierował się robiąc film: nie próbuje wzbudzić w nas współczucia, nie tworzy też raportu medycznego. Bardziej, niż robienie filmu interwencyjnego, reżysera interesuje przedstawienie osobowości nietypowych bohaterów oraz próba znalezienia obrazów będących w stanie sportretować bycie niewidomym i nie słyszącym.