Blada, nieruchoma twarz, wygląda, jakby odlano ją z wosku. Puste oczy, w których tylko od czasu do czasu można zobaczyć refleks jakiejś żywej emocji. Powolne, wręcz starcze ruchy i niechęć do wypowiadania więcej niż kilku słów. Diagnoza jest aż nazbyt oczywista: pani J. cierpi na depresję. Ta pięćdziesięcioletnia kobieta marzy już jedynie o tym, aby spocząć w grobie tuż obok swojego zmarłego przed rokiem męża. Zanim jednak wsadzi sobie do ust lufę pistoletu, musi załatwić parę drobnych spraw. Dzień po dniu z trudem wychodzi z zagraconego mieszkania i zmaga się z rzeczywistością. Brzmi to wszystko przeraźliwie smutno, ale wygląda trochę inaczej: lżej, zabawniej, znośniej.