W filmie o losach księdza przesiąkniętego ideałami Ewangelii, który w swoisty sposób powtarza archetyp Chrystusa, reżyser zderza brutalnie ideały bohatera z rzeczywistością, prowadząc go przez prawdziwą Kalwarię: konflikty z otoczeniem, cierpienie, zwątpienie, samotność. Buñuel mówił wiele razy, że gdyby Chrystus wrócił na ziemię, byłby znowu ukrzyżowany, że w tym świecie, tak źle skonstruowanym, jedyną drogą jest bunt. Pewną odmianą buntu - bezkompromisowego i totalnego - jest postawa Chrystusa. W Nazarínie ascetyzm formy, skupienie, koncentracja na głównym dramacie, przeobraża zdarzenia rzeczywiste w ewangeliczne misterium. Zrealizowana w mieście Meksyk i w wielu pięknych miasteczkach regionu Cuautla adaptacja powieści Galdósa zachowuje istotę postaci Nazarína, ale idee sprzed około stu lat, zawarte w książce, zostały przez reżysera uwspółcześnione. Wprowadził on też do fabuły filmu nowe elementy, na przykład strajk czy epizod z umierającą w czasie epidemii dżumy kobietą. Scenę tę zaczerpnął z "Rozmowy księdza z umierającym" de Sade'a, w której kobieta przedkłada pragnienie kochanka nad pragnienie Boga.