Tytułowe kobiety spotykają się w Buenos Aires. Marta przyjeżdża z prowincji do swojej przyjaciółki Bárbary, poznaje pogrążoną w depresji Verónikę, która nie wychodzi z mieszkania i odbiera głuche telefony. Mająca problemy małżeńskie, Sandra od Bárbary wynajmuje pokój. Bohaterki występują parami. W rozmowach ujawniają nie tylko indywidualne osobowości, życiowe poglądy, marzenia, dążenia, plany, ale i rodzące się między nimi więzi. Raz jest to proces powolny i subtelny, innym razem - do magicznego porozumienia i osobistych zwierzeń dochodzi niemal natychmiast. Z przedstawień kobiecości u Lozy wyłania się obraz pełen witalności z jednej strony i emocjonalnego rozchwiania - z drugiej, obraz pełen radości i bólu, zwykłości i ważnych decyzji, intymnych rytuałów i popkulturowych kalek, dziecięcości i dojrzałości. Loza takim, a nie innym wyborem postaci potwierdza swoje związki z prekursorami nurtu “nowego kina argentyńskiego", u których aspekt portretowania kobiecości i jej roli w nieuchwytnych, a często nietypowych relacjach rodzinnych, czy przyjacielskich jest częstym motywem.