Stano, Fero i Władimir to trzej buntownicy, którzy zaplanowali kiedyś zamachy terrorystyczne przeciw komunistycznemu reżimowi w Czechosłowacji. Wszyscy skazani zostali zgodnie z paragrafem 93, czyli za terroryzm, choć żaden z nich nie zranił i nie zabił człowieka. W nocy przed 1 maja Stano planował wysadzić w powietrze trybunę, z której przemawiać mieli do ludzi komuniści. Niestety upił się, a policjant złapał go, gdy kręcił się w jej pobliżu z plecakiem pełnym ładunków wybuchowych. Został skazany na 5 lat więzienia. Fero przygotowywał zamach na prezydenta Husáka z nadzieją, że w ten sposób wznieci wśród rodaków rewolucję przeciw komunizmowi. Nie udało mu się nawiązać współpracy z CIA, która nie potraktowała jego telefonów na poważnie. Policja znalazła u niego broń i ładunki wybuchowe i Fero na 14 lat trafił do więzienia. Z kolei Władimir prowadził działalność antyreżimową, polegającą na niszczeniu publicznych billboardów, reklamujących Komunistyczną Partię Czechosłowacji. Udało mu się zlikwidować 53 z nich, ale zapłacił za to 4-letnim więzieniem. Trzej słowaccy reżyserzy z przymrużeniem oka pokazują historie tych trzech zupełnie przeciętnych i anonimowych mężczyzn, nienależących do opozycji lub jakichkolwiek anarchistycznych albo terrorystycznych organizacji. Ich spontaniczne decyzje o przeprowadzeniu aktów niezgody na panujące stosunki polityczne i społeczne przypominają bardziej postawę heroiczną niż terrorystyczną. Wspólczesne życie „aksamitnych terrorystów” pokazane jest z ciepłą ironią i refleksją nad społeczeństwami postsocjalistycznymi.