Film, rozgrywający się w pustej, wysuszonej krainie na skraju świata, jest oparty na tragedii Eurypidesa "Ifigenia w Aulidzie". Jest to historia ojca, który postanawia poświęcić córkę, aby zakończyć przerażającą suszę.  To film, który stanowi niezwykłe doznanie dla wszystkich zmysłów. Obrazy podkreślają fizyczność, materialność przedmiotów i ciał. Dramat rozgrywa się głównie w sferze wizualnej, nie w języku. Nie ma tu wielu słów, nie ma chóru ani monologów. Wszędzie, gdzie nie spojrzeć wzrok napotyka jedynie na kamienie. Bezlitosny upał, skrzące się słońce, silne wiatry, brak wody, martwe zwierzęta - od pierwszego momentu widać, że chodzi tu o przeżycie. Żywioły oddziałują na ludzi i ich zachowanie. Moc natury okazuje się silniejsza niż opór Ifigenii. Dziewczyna staje się obca, musi ponieść odpowiedzialność za wszystko. Czas płynie w letargicznej, przygniatającej atmosferze upału, a wszyscy czekają na potworne rozwiązanie. W filmie "Obca" mit nabiera aktualności, mimo iż nie Inés de Oliveira Cézar unika nachalnego, łatwego uwspółcześnienia. Inaczej niż w starożytnym micie centralnym zagadnieniem filmu nie jest kwestia winy i odpowiedzialności. Reżyserka za pomocą obrazów pyta raczej, jaka jest rola obcego i obcości.